عدم اکراه در دین‏

در دین هیچ اکراه و اجبارى نیست. «دین را باید آزادانه با تکیه بر عقل و اندیشه و مطالعه در معارف پذیرفت» مسلماً راه رشد و هدایت از گمراهى و غىّ «به وسیله عقل، قرآن، نبوت، امامت» تبیین شده است، پس هر کسى پس از روشن بودن راه هدایت از گمراهى به طاغوت که خودش و فرهنگش ضد خداست کفر ورزد و از او اجتناب نماید و به خداوند مؤمن شود بى‏تردید به محکم‏ترین دستگیره که آن را گسستنى در کار نیست چنگ زده است و خدا شنوا و داناست.

خداوند سرپرست و یار کسانى است که ایمان آورده‏اند، آنان را از تاریکى‏هاى «جهل و شرک و فسق و فجور» به سوى نور «ایمان، اخلاق حسنه، تقوا، عمل صالح» بیرون میبرد، و کسانى که کافر شدند سرپرستشان طغیان گرانند، که آنان را از نور به سوى تاریکى‏ها بیرون میبرند، آنان اهل آتش‏اند و قطعاً در آنجا جاودانه‏اند.