یکی از دلایل ناراحت شدن ما بر غم و غصه دیگران
حکایت جابربن جُعفى گویاى این مطلب است. جابر یکى از ارادتمندان اهل بیت (علیهم السلام) مىباشد. وى نزد امام باقر (علیه السلام) شرفیاب شد و سؤال کرد: یابن رسول الله گاه بىآنکه سبب را بدانم و یا مصیبتى برایم پیش آید دچار غم و اندوه مىگردم و چنان متأثر مىشوم که زن و فرزند و دوستانم آثار آن را در چهره ام مشاهده مىکنند؛ علت چیست؟
امام باقر (علیه السلام) فرمود: اى جابر، خداوند تبارک و تعالى همة برادران ایمانى را از یک روح و از یک ریشه آفریده است. آنان را نسبت به هم برادر گردانید و از جهت روحى و معنوى چنان ارتباطى نیرومند در میانشان ایجاد نمود که هرگاه یکى از آنان در شهرى غمگین شود، برادران دیگرش در اثر ناراحتى او ـ در هر جا که باشند ـ دچار غم و اندوه مىشوند. (21)
این روایت حکایت از آن دارد که مؤمنان و مسلمانان آن قدر به هم نزدیک اند که حتى حالات روحى و روانى دوستان خود را درک مىکنند.
