صفت قناعت، یکى از بهترین و پرمنفعتترین صفات براى آدمى است.
قناعت، حافظ انسان از چشم و هم چشمى است، چشم و هم چشمى حالتى که، جز ایجاد لشکر غصه و غم و طمع و حسد و سبعیّت و درندهخویى، چیزى براى انسان به ارمغان نمىآورد.
قناعت، محصول ایمان، میوه رضا و تسلیم و ثمره وقار و ادب قلب انسان، نسبت به وجود مقدّس حق تعالى است.
چون نور قناعت در چراغ هستى انسان تجلّى کند، انسان تبدیل به قدرتى براى حفظ حقوق دیگران و ایستادن بر چهار چوب حقوق مىشود.
انسانِ قانع، زندگیش را در امور مالى، در چهارچوب حلال و در امور نفسى و شهوانى، در چهارچوب پاکى و در امور اجتماعى، در چهارچوب حسن خلق نگاه مىدارد.
قناعت در نفس انسان، نتیجه تقوا و پیراستگى نفس از رذائل و آراستگى جان به محامد اخلاقى است.
انسانِ قانع، آرام است و آرامش ساز، قانع مؤدب است و آداب ساز، قانع نورانى است و نور دهنده، قانع راحت است و راحت بخش.
انسانِ قانع از خطر بسیارى از گناهان محفوظ است و به بسیارى از حقایق متصل است و به این خاطر محسن است و محسن بنا به فرموده قرآن محبوب خداست.
قانع، در حقیقت مالک همه چیز است، به این خاطر نه طمع به چیزى دارد، نه براى به دست آوردن چیزى که حق او نیست حرص مىزند، وقتى محصول قناعت این واقعیتها باشد، چرا قانع از همه مردم دنیا راحتتر نباشد؟!
عالم، سفره گستردهاى است که خداوند مهربان را در کنار این سفره، میلیاردها مهمان است و هر مهمانى نسبت به مقدار نیازش در این سفره حقى دارد، چه رسد به دیگرى که دست حرص و طمع به چیزى که حق دیگرى است و هیچ ارتباطى به او ندارد دراز کند، آیا این دستدرازى مورث نفاق، اختلاف، کینه، نفرت، دشمنى، طمع، حرص، حسد، جنگ، نزاع، قتل، غارت، خیانت، جنایت، درندگى، پستى، رذالت، دنائت، نامردى نمىگردد؟!
بر اساس این محاسبه باید گفت: انسانِ قانع چه انسان پاک و چه موجود نمونهاى است؟
به راستى انسانِ قانع، آدم است و آدم، شریفترین و با فضیلتترین موجود روى زمین و برتر از سایر موجودات جهان است.
انسانِ قانع، منوّر به نور انسانیّت، مؤدب به آداب ملکوت و مشرف به تشریف آدمیّت و سلامت نفس است. اگر همه قانع بودند، خونى ریخته نمىشد، مالى به غارت و یغما نمىرفت، به ناموس کسى تجاوز نمىشد، مسئلهاى به نام غصب و ظلم پیش نمىآمد، دادگسترىها و دادگاهها به تعطیلى کشیده مىشد، مملکت آرام مىشد، قارّه راحت مىگشت، کره زمین لباس امنیّت مىپوشید!!
