دوستى یعنى چه؟
در تفسیر المیزان در توضیح کلمة «أخِلّاء»، دوستى چنین تعریف شده است: کلمة
أخِلّاء جمع خلیل به معناى دوست است. و اگر دوست را خلیل گفته اند بدان جهت است که
آدمى، خُلّت یعنى حاجت خود را به او مىگوید. و ظاهراً مراد از اخلّاء، مطلقِ کسانى
است که با یکدیگر محبت مىکنند. چه متقین و اهل آخرت که دوستىشان با یکدیگر به خاطر
خداست (نه به خاطر منافع مادى) و چه اهل دنیا که دوستىشان به منظور منافع مادى است.
در کتاب المحجّة البیضاء، دوستى چنین تعریف شده است:
«دوستى یعنى همنشینى، معاشرت و گفتگوى انسان با افرادى که به آنها علاقه و محبت دارد، زیرا با غیردوست معمولاً کسى قصد معاشرت ندارد. این دوستى و ارادت و محبت یا لِذاته است و یا مجازى و واسطه اى است که انسان به وسیلة آن به دوست حقیقى برسد».
بنابراین دوستىها ممکن است براساس منافع مادى و خواهش هاى نفسانى و اغراض و احساسات باشد و یا براساس یک انگیزة صحیح. با استفاده از آنچه گذشت، دوستى صحیح براساس معیارهاى دینى را اینچنین تعریف مىکنیم:
محبت، علاقه، ارتباط روحى، حسن معاشرت و گفتگو میان دو فرد و یا بین افراد جامعه با ملاک صحیح و انگیزه اى الهى به طورى که دوستان براساس آن بتوانند نیازهاى فردى و اجتماعى و احتیاجات دنیوى و اخروى خود را تأمین کنند.
