حفظ از خطر با پذیرش هدایت الهى

خطرها قطعى و یقینى است، نیمى از این خطرها در باطن سنگر گرفته و نیمى دیگر از این خطرها از مقولات بیرون است تا زمانى که این مقوله فعال نشود خطرهاى دیگر ساکتند، چشم خطرها که به آنها بیفتد طغیان مى‏کنند، شروع به فعالیت مى‏کنند؛ اینجاست که پروردگار در قرآن مى‏فرماید:

بر من خدا واجب است این موجودى را که خلق کردم و خالقى هستم که به این موجودم عشق مى‏ورزم، عاشق نگران محبوب است، عاشق، خطر رانمى‏خواهد، عاشق رنج معشوق را نمى‏خواهد:

 « وَ لاَ یَرْضَى لِعِبَادِهِ الْکُفْرَ »

 من یقینا و مسلما هیچ خطرى را براى بندگانم نمى‏پسندم ـ براى آن که آنها دچار خطر و ضرر و زیان و خسارت نشوند، من هدایت آنها را به طرف حقایق بر خود واجب کردم:

 « قُلْنَا اهْبِطُواْ مِنْهَا جَمِیعًا فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُم مِّنِّى هُدًى فَمَن تَبِعَ هُدَاىَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاَ هُمْ یَحْزَنُونَ »

 اگر هدایت من را قبول کنید، از همه این خطرات در امان مى‏مانید، چون نور هدایت من، همه مایه‏هاى خطر را تعدیل مى‏کند و همه را به مایه‏هاى مفید تبدیل مى‏کند، بدن و روح و گوش و چشم و شکم و شهوت سودمند مى‏شوند. اگر هدایت من را قبول کنید، همه این خطرها را در آغوش خود تعدیل مى‏کند، همه چیز را سر جاى خود بر مى‏گرداند نما مى‏دهد.

این آتش باطن نمرود را تبدیل به گلستان مى‏کند و این بت‏خانه وجودتان را بانور هدایت مى‏شکند، چنان که پیغمبر  صلى‏الله‏علیه‏و‏آله وارد کعبه شد سیصد و شصت عدد بت بود و با رفتن پیامبر  صلى‏الله‏علیه‏و‏آله همه ریخت، با آمدن هدایت، تمام بت‏ها سرنگون مى‏شوند و باطنت خانه توحید و ایمان و محبت و انکسار و تواضع مى‏شود و بیرون تو هم خانه عبادت و خدمت به خلق مى‏شود.