خدامحورى در مقام

وقتى مرجع بزرگ شیعه، در نجف از دنیا رفت، مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائرى یزدى و مرحوم میرزاى نایینى که آن وقت در نجف هر دو مجتهد قابل قبول حوزه نجف بودند با هم دیگر بلند مى‏شوند، مى‏روند در خانه استادشان مرحوم آیت الله العظمى سید محمد فشارکى که مرحوم آیت الله العظمى حائرى یزدى بهره علمى زیادى از مرحوم فشارکى برده است.

دو نفرى در مى‏زنند، مرحوم آیت الله العظمى فشارکى در را باز مى‏کند، مى‏بیند دوتا از شاگردهاى عالى و زبده ایستاده‏اند. مرحوم آیت الله العظمى حائرى به ایشان مى‏گوید: استاد! شما من و نایینى را مجتهد مى‏دانید؟ ایشان مى‏فرماید: بله، هر دو را به اجتهاد قبول دارم. مى‏گویند: ما دو نفر شما را اعلم علماى شیعه مى‏دانیم و از شما مى‏خواهیم که مرجعیت شیعه را بپذیرید.ایشان جواب مى‏دهند: شما من را اعلم مى‏دانید، ولى من به خودم یقین دارم که استعداد مدیریت در مرجعیت را ندارم، با این یقینى که دارم که من استعداد مدیریت جامعه را ندارم اگر بپذیرم یقینا مصداق این آیه خواهم شد:

 « تِلْکَ الدَّارُ الْأَخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لاَ یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِى الْأَرْضِ وَلاَ فَسَادًا وَ الْعَـقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ »

من اگر کرسى مرجعیت را قبول کنم، کارى در مرجعیت همانند کار فرعون در مصر کرده‏ام، من طاقت آتش جهنم را در قیامت ندارم. در را بست و دیگر هم جواب نداد، این خدا محورى است.

خدا محور کسى است که وقتى یک شهوت شیرین‏تر از عسل برایش فراهم مى‏شود و مى‏داند پروردگار نمى‏پسندد، مى‏گوید: نه.